Po II wojnie światowej państwo w trybie nacjonalizacji i reformy rolnej przejmowało różne nieruchomości będące własnością prywatną. 

W okresie PRL zasiedzenie własności państwowej było wykluczone. Art. 10 ustawy z dnia 28 lipca 1990 roku o zmianie ustawy Kodeks cywilny uchylił dotychczasowy zakaz.

Od 1 października 1990 roku możliwe jest zasiedzenie nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa.

Przepisy

Zasiedzenie nieruchomości państwowych podlega ogólnym regułom nabycia własności nieruchomości w drodze zasiedzenia, zamieszczonym w Kodeksie cywilnym.

Art. 172. Nabycie własności nieruchomości przez zasiedzenie

§ 1. Posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie).

§ 2. Po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze.

Skrócone terminy

Posiadacz samoistny może na poczet swojego okresu zasiedzenia zaliczyć okres posiadania przed 1 października 1990 roku, jednakże nie więcej niż 10 lat (dobra wiara posiadacza samoistnego) lub 15 lat (zła wiara), czyli nie więcej niż połowę wymaganego okresu posiadania.  

„Jeśli zgodnie z art. 10 ust.zm.k.c. termin zasiedzenia nieruchomości objętej w posiadanie samoistne w złej wierze podlega skróceniu maksymalnie do lat piętnastu jego zaś bieg rozpoczyna się w dniu 1 października 1990 r., to zasiedzenie takiej nieruchomości może nastąpić najwcześniej z dniem 1 października 2005 r.”

Uchwała składu siedmiu sędziów z dnia 31 stycznia 2002 r., III CZP 72/01

Przykładowo:

Jan był posiadaczem samoistnym nieruchomości państwowej od 1973 roku i pozostawał w złej wierze, bo wiedział o tym, iż nie przysługuje mu prawo do władania nieruchomością. 30-letni termin upłynął 1 października 2005 roku (doliczamy 15 lat sprzed 1 października 1990 roku). W tym dniu Jan z mocy prawa stał się właścicielem nieruchomości.